A certain evening light
'Hμουν μες στην αγάπη σου τόσο καιρό κλεισμένος,
μ'αυτό δε θέλω και να πω,πως μου ήταν φυλακή:
μα τι τα θες,όλα περνούν,ας μένει ίσαμ' εκεί
θέλω να φύγω τώρα πια,γιατ' είμαι κουρασμένος...
'Ισως κανένας πιο τρελός,ή πιο βασανισμένος,
να βρει σε σένα την παλιά χαρά,τη μαγική
όσο για μένα,δε μπορώ,μου είν'αρκετό ως εκεί
θέλω να φύγω τώρα πια,γιατ'είμαι κουρασμένος...
Θέλω και πάλι να χαθώ στην πρώτη μου σιωπή,
να μη θωρώ,να μη γροικώ τι γίνεται τριγύρω,
να λησμονήσω ως και χαρά κι αγάπη τι θα πει
Θέλω τα μάτια μου τα δυο να κλείσω,και να γείρω,
κι αφήνοντάς σε να χαθείς στα πέρατα του δρόμου,
να σ' έχω,τότε,συντροφιά,για πάντα,στ' όνειρό μου...
Αυτό δεν είναι ένα σονέτο του Λαπαθιώτη.Είναι ένας κόσμος ή μια πόλη.Ένα μέρος οικείο που δεν ξέρεις τι υπάρχει έξω από αυτό.Περνάς συνέχεια από τις πλατείες του όμικρον,στρίβεις με κάποιον φόβο στις γωνίες του νι,κοντοστέκεσαι διαρκώς στα μονοπάτια του ταυ.
Όλη σου η ύπαρξη είναι εγκλωβισμένη σε αυτές ακριβώς τις αράδες.Πίσω από τα γράμματα φανερώνονται οι συνήθειες,ανάμεσα στα κόμματα μετράς τον χρόνο.
Και είναι πραγματικά αστεία τα παιγνίδια που αυτός μας παίζει.
Τόσο καιρό χάθηκες στους λαβύρινθους αυτής της φανταστικής πόλης,ενώ δεν αρκούν παρά ελάχιστες στιγμές για να διαγραφούν όλες οι διαδρομές που χάραξες και οι άσκοπες περιπλανήσεις σου.
'Ενα ξεχασμένο πρόσωπο που αναπάντεχα συναντάς και δυο μάτια που κάποτε το χρώμα τους σου θύμιζε καλοκαιριάτικα απογεύματα τα σβήνουν όλα αδιακρίτως.
Κρίμα που μια φράση παραμένει ανεξίτηλη:
"Είχα τόσα ωραία πράγματα και συ μου τα χάλασες".
(Το ποίημα Απαυδημός του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη από τις εκδόσεις Ζήτρος.
Ο στίχος των στέρεο νόβα από "το ταξίδι της φάλαινας").
μ'αυτό δε θέλω και να πω,πως μου ήταν φυλακή:
μα τι τα θες,όλα περνούν,ας μένει ίσαμ' εκεί
θέλω να φύγω τώρα πια,γιατ' είμαι κουρασμένος...
'Ισως κανένας πιο τρελός,ή πιο βασανισμένος,
να βρει σε σένα την παλιά χαρά,τη μαγική
όσο για μένα,δε μπορώ,μου είν'αρκετό ως εκεί
θέλω να φύγω τώρα πια,γιατ'είμαι κουρασμένος...
Θέλω και πάλι να χαθώ στην πρώτη μου σιωπή,
να μη θωρώ,να μη γροικώ τι γίνεται τριγύρω,
να λησμονήσω ως και χαρά κι αγάπη τι θα πει
Θέλω τα μάτια μου τα δυο να κλείσω,και να γείρω,
κι αφήνοντάς σε να χαθείς στα πέρατα του δρόμου,
να σ' έχω,τότε,συντροφιά,για πάντα,στ' όνειρό μου...
Αυτό δεν είναι ένα σονέτο του Λαπαθιώτη.Είναι ένας κόσμος ή μια πόλη.Ένα μέρος οικείο που δεν ξέρεις τι υπάρχει έξω από αυτό.Περνάς συνέχεια από τις πλατείες του όμικρον,στρίβεις με κάποιον φόβο στις γωνίες του νι,κοντοστέκεσαι διαρκώς στα μονοπάτια του ταυ.
Όλη σου η ύπαρξη είναι εγκλωβισμένη σε αυτές ακριβώς τις αράδες.Πίσω από τα γράμματα φανερώνονται οι συνήθειες,ανάμεσα στα κόμματα μετράς τον χρόνο.
Και είναι πραγματικά αστεία τα παιγνίδια που αυτός μας παίζει.
Τόσο καιρό χάθηκες στους λαβύρινθους αυτής της φανταστικής πόλης,ενώ δεν αρκούν παρά ελάχιστες στιγμές για να διαγραφούν όλες οι διαδρομές που χάραξες και οι άσκοπες περιπλανήσεις σου.
'Ενα ξεχασμένο πρόσωπο που αναπάντεχα συναντάς και δυο μάτια που κάποτε το χρώμα τους σου θύμιζε καλοκαιριάτικα απογεύματα τα σβήνουν όλα αδιακρίτως.
Κρίμα που μια φράση παραμένει ανεξίτηλη:
"Είχα τόσα ωραία πράγματα και συ μου τα χάλασες".
(Το ποίημα Απαυδημός του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη από τις εκδόσεις Ζήτρος.
Ο στίχος των στέρεο νόβα από "το ταξίδι της φάλαινας").
posted by still ill @ 3:19 AM
7 Comments:
Ακομα και ο πονος ειναι μια αντιδραση.Καποιο αισθητηριο οργανο αντεδρασε σε κατι.
Και η ληθη ειναι μια αντιδραση.Αμυνα στον πονο.
Ευτυχως που μπορουμε να αγαπαμε-ποναμε-ξεχναμε...
Νομιζω οτι το χειροτερο χρωμα ειναι το εκρού του νεκρου.Του ζωντανου-νεκρου που περιπλανιεται σε ενα λαβυρινθο μιας φανταστικης πολης χωρις καμμια αντιδραση.
Οσο για τις διαδρομες...καπου διαβασα οτι η μεγαλυτερη αποσταση ειναι ο χρονος.
Αν περιπλανιεσαι στον χρονο αδεια, τοτε τα ωραια πραγματα χαλανε.
Καλημερες μετα απο τοσον καιρο..
Μα,καλή μου,η λήθη δεν είναι το ζητούμενο και δεν είμαι σίγουρος αν είμαστε όλοι μας ικανοί για αυτή.
Μάλλον,θα έλεγα,συμφωνώ με τον Πεσόα:"Μια ειρωνική ερμηνεία της ζωής,μια αδιάφορη αποδοχή των πραγμάτων,είναι το καλύτερο φάρμακο για τον πόνο,υπό την προϋπόθεση ότι δεν θεραπεύουν τους λόγους για τους οποίους υποφέρουμε".
Τώρα αναφορικά με τη δυνατότητα της διαφορετικής ερμηνείας ας το συζητήσουμε μια άλλη φορά,όταν επιτέλους θα τα καταφέρω να έρθω στα μέρη σας(μας).
Φιλιά.
Μια καλημέρα αφήνω .
Η ευχή μου τουλάχιστον αυτή τη φορά να πιάσει .
Χμμμ, εχεις δικιο οτι θελει κουβεντα και κρασακι η διαφωνια.Σου το λεω επειδη διαφωνω με τον Πεσόα τουλαχιστον ως προς το αποτελεσμα...
φιλιά
Πρώτη επισκέψη μου εδώ, καλησπέρα.
θα επανέλθω.
Καλησπέρα και σε σας αγαπητέ return.
Όπως εξήγησα στα σχόλια της προηγούμενης δημοσίευσης δεν έχω την διάθεση,ούτε τον χρόνο,να ασχολούμαι με το παρόν ιστολόγιο.Για αυτόν τον λόγο θεώρησα πως έπρεπε να σταματήσω.
Άγνωστο το πότε εγώ θα επανέλθω.Πάντως σας ευχαριστώ,όπως και να έχει.
Τις ευχαριστίες μου και σε σένα candyblue.Χαίρομαι ιδιαίτερα που συμφωνείς μαζί μου:)
ήλθεν η ώρα σου λοιπόν...
επτά ταινίες.
τις πιο αγαπημένες.
το μπαλάκι τώρα στο δικό σου τερέν.
σμουτς
http://the6milliondollarstory.wordpress.com/
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home